Zelden werd ik zo vrolijk van een boek over leed. Scheiding, economische crisis, overlijden…niets blijft de hoofdpersoon in dit boek bespaard. Toch was een lach soms niet te onderdrukken. “Humor is met een lach te kennen geven dat er niets te lachen valt” oreerde mijn lerares Nederlands op de middelbare school altijd. Dat gaat zeker op voor dit boek.

Hoofdpersoon Kevin komt steeds dieper in de problemen als zijn vader is overleden, zijn vrouw hem heeft verlaten voor een ander en hij als zzp-er hard geraakt wordt door de economische crisis. Daarbij draagt hij verantwoordelijkheid voor zijn zoontje Sam en dwarrelt de dochter van zijn vriend zijn toch al chaotische leven binnen. Kevin weet het allemaal niet meer en gaat op zoek. Maar naar wát eigenlijk? Hij onderzoekt verschillende manieren om zijn geestelijke gezondheid op peil te houden, terwijl het met zijn financiën onmiskenbaar de verkeerde kant op gaat. Ondertussen doet hij er alles aan om Sam en Sophie te verzorgen en hen geen deelgenoot te laten worden van zijn problemen.

Blijmoedig omgaan met tegenslag: dat is wat er tegenwoordig van ons lijkt te worden verwacht. En hoewel dit boek zeker tegemoet komt aan de lach en de traan, is dat niet het uitgangspunt geweest. Kevin wordt snoeihard geconfronteerd met de grenzen van de maakbaarheid van zijn leven. En dat vindt Kevin zéker niet grappig, al kan hij dat met de nodige zelfspot en relativering beschrijven. De hedendaagse plicht om opgewekt het hoofd te bieden aan alle tegenslagen die het leven in petto kan hebben stelt hij daarmee subtiel ter discussie. Het zijn juist die momenten die het boek zo grappig en hartverwarmend maken. Want scheiden doet leiden. Daar kun je niet omheen. Acceptatie is het punt dat De Swarte uiteindelijk maakt, zonder een moment moralistisch te worden.

Kirsten

Een lid van de Community

Gijs de Swarte Dan maak je maar zen (Uithoord: Karakter Uitgevers B.V. 2014)